Ik keek opnieuw een video van Mooji.
Mijn geliefde advaita leraar. Die me al jaren inspireert.
Hij is van het directe pad:
“Hak de boom om en bekommer je niet om het blaadje.”
Arrogantie was voor mij altijd iets buiten mezelf: opschepperij, superioriteitsgevoel.
Maar ik hoorde, en belangrijker, ik voelde iets anders.
Iets existentieels.
Mooji zei:
Arrogantie is denken dat je weet wie je bent.
Een overtuiging. Een constructie.
Gebaseerd op controle. Overleven. Afgescheidenheid.
En ik herkende mezelf.
Mijn analyseren. Mijn begrijpen.
Mijn drang om het te snappen.
Ik voelde hoe mijn begrijpen mijn wereld kleiner maakte.
Een voelbare sensatie in mijn lijf.
Een terugtrekken.
Een kleuter die vindt dat hij toch gelijk heeft.
Ja, analyseren gaf me ook lucht.
Maar het voelt alsof ik Truman ben.
In een perfecte bubble.
Blind voor het leven daarbuiten.
Eindeloos veel rauwer. Groter. Vrijer.
En toen kwam er een traan.
Een beeld van wat ik mezelf aandoe als ik controleer, snap, grijp.
Als ik arrogant ben en denk dat ik weet wie ik ben.
Ik voel waar het grijpen zich vastzet in mijn lijf.
En ik blijf.
Zonder oplossen.
Smeltend.
Truman op de rand van zijn bubble.
Hij was gelukkig in zijn perfecte show.
Maar vroeg of laat komt er een barst.
Bij ons allemaal.
Het leven is niet perfect.
Het is groter dan wij kunnen begrijpen.
Maar we kunnen het ervaren.
Aanwezig zijn.
In wat echt is.
En dat is niet altijd makkelijk.
Niet fijn.
Geen controle.
Geen begrijpen.
Geen veilige bubble van projecties en aannames.
Groots en rauw.
Soms als een storm.
Die je uit je bubble blaast.
En toch…
is dat misschien precies wat nodig is.
Tja.
Arrogantie en niet-weten.
Niet grijpen, maar leven.
Als jij jezelf hierin herkent. Je bent niet alleen.
En als je middenin die storm zit: ik ook soms.
Welkom in het leven buiten de bubble.
Zoals altijd: welkom om te delen.
Ik heb de komende weken geen ruimte voor gesprekken.
Wel voor contact.
#presenceincorporated #aanwezigheid #persoonlijkleiderschap #bewustzijn #menselijkerwerken