Een verse kop koffie staat naast me.
Ik schrijf vijftien minuten.
Geen doel. Geen inzicht. Alleen schrijven. Onafgebroken.
En ineens voel ik het.
Een beeld. Een besef.
Ik zit dieper in mezelf dan eerder.
Dieper dan ik meestal toelaat.
Stil. Ruim. De wereld lijkt verder weg.
En toch ben ik aan het doen.
Ik bouw een bedrijf. Ik ben vader. Ik ga op vakantie.
Ik leef.
Wat mij betreft: een van de grootste spirituele misverstanden is dat je niets zou moeten doen.
Elke stroming kent haar eigen variant.
En kennen levert je niks op.
Of zoals Cruijff zei:
Je gaat het pas zien als je het doorhebt.
Vandaag “zie” ik het weer.
De grond vanwaaruit ik doe is veranderd.
Ik hoef niets meer van stal te halen. Geen groot gebaar, geen duw.
Ik doe niets — en ik doe.
Het verschil?
Ik voel de onrust in mij en laat.
Het ‘moeten’ is weg.
De drang om iets te bereiken.
De sluier.
Ik ben. En van daaruit ontstaat doen.
Doen omdat ik een man ben in deze wereld.
Met rollen en verantwoordelijkheden.
Vader. Vriend. Partner. Coach. Trainer.
En dit raakt direct hoe we werken en creëren.
Als druk-doen wegvalt, blijft alleen de essentie over.
En dát maakt ons krachtig en authentiek in wat we neerzetten.
In ons werk. In ons leiderschap. In ons leven.
Mijn realisatie is niet uniek.
Ik herken het in de ogen van mijn leraren.
Niet als iets groots.
Maar als stilte die zichzelf herkent.
In mij. In jou. In alles.
Mijn koffie is op. Ik post dit artikel.
Mocht je ook koffie willen en dit niets doen spreekt je aan? Ik zet met plezier nieuwe koffie.
hashtag#presenceincorporated hashtag#aanwezigheid hashtag#persoonlijkleiderschap hashtag#bewustzijn hashtag#menselijkerwerken