Je hoeft niks

Een strategie voor wat echt telt.

Ik merk dat best vaak zeg “Je hoeft niks.”. In trainingen, in coaching, en ook als herinnering aan mezelf.

We zijn sociale wezens. Als we niet in verbinding kunnen zijn met wat er echt is, passen we ons aan — of we trekken ons terug.

Het zijn twee veelvoorkomende strategieën om contact met ons gevoel te vermijden:

De eerste: je hoofd ingaan.
Je rationaliseert, analyseert, definieert. Alles om grip te houden. Je lijkt helder, maar mist wat je lijf probeert te zeggen. Je staat erboven in plaats van erin.

De tweede: je aanpassen.
Je voelt iets, maar slikt het in. Je maakt het kloppend voor de ander. Je zorgt, pleast, vergoelijkt. Je noemt het empathie, maar het is vaak zelfverloochening.

Twee kanten van dezelfde medaille: niet willen voelen. De ene via controle. De andere via verdwijnen.

Daarom zeg ik: Je hoeft niks.
Niet om te ontsnappen. Maar voor vertraging, voor ruimte.

Want als je niks hoeft, kun je voelen wat er echt is.
Niet om op te lossen. Maar om toe te laten wat je raakt.

– Je hoeft niks. Dus je mag stoppen met aanpassen
– Je hoeft niks. Dus je mag stoppen met controleren
– Je hoeft niks. Dus je mag vertragen en voelen wat klopt

Dat is spannend. Het vraagt moed. Want als je echt aanwezig bent, kun je je niet meer verstoppen.
Je adem stokt. Je hart bonkt. Je lijf wil vluchten.

Of je zakt.
In je bekken. In je lijf. In wat waar is.
Je voelt ruimte. Rust. Grond. Helderheid.

En soms blijf je dan in contact, ook als het schuurt.
Soms voel je ineens een grens. Of een verlangen.
Maar je weet: dit komt van binnen. Dit ben ik. Dit is mijn hele waarheid.

Het bijzondere is: deze houding helpt niet alleen jezelf.
Ook organisaties functioneren beter als mensen aanwezig zijn.
Dan stroomt de collectieve intelligentie. Dan ontstaat afstemming zonder kramp.
Niet omdat mensen moeten. Maar omdat ze werkelijk voelen wat klopt.

Dat is wat we trainen bij Presence Incorporated.
Met leiders. Met teams. Met mensen die aanwezig willen zijn voor wat echt telt.